“We betrekken nieuwe bewoners graag"

Bij verpleeghuis Swaensborch zetten tal van vrijwilligers zich in om het leven van de bewoners net iets mooier te maken. Alie en Ger Karmelk zijn twee van die Monnickendammers met een hart van goud. Al vijftien jaar zijn ze kind aan huis in het verpleeghuis.

Alie vertelt: “We hebben vroeger een winkel gehad. Toen we daarmee stopten, viel het vaste contact met de inwoners een beetje weg. Op een dag kregen we de vraag of we in verpleeghuis Swaensborch een uurtje konden helpen rond de kerkdienst. Dat beviel ons zo goed dat we hebben gezegd: Roep ons maar als je hulp nodig hebt!”

Extra handjes voor verpleeghuis Swaensborch
Ger: “Nu vijftien jaar verder zijn we drie à vier dagen per week in Swaensborch te vinden. We schenken bijvoorbeeld koffie tijdens de koffieochtenden en -avonden, we helpen met het serveren van de maaltijden in het Atrium. Dat zijn zo onze vaste taken, maar regelmatig vragen ze ons ook voor andere dingen. Zo hebben we laatst weer geholpen met het opzetten van de kerstbomen. Dat is altijd leuk om te doen.”

Alie: “Soms komen ze in de keuken mensen tekort. Dan krijg ik een telefoontje: ‘Alie, ik heb stress’. Ik heb dan aan één woord genoeg en sprint naar het verpleeghuis. O ja, en ik doe ook nog mee aan de breiclub. Tja, ongemerkt pak je toch heel veel mee.”

“Jullie zijn er weer!”
Ger en Alie genieten intens van hun vrijwilligerswerk. Alie: “Het is absoluut geen straf om te doen. De mensen zijn zo blij met je. De vriendelijke lach en blik die je ervoor terug krijgt, is goud waard.” Ger vult aan: “Wat ook zo leuk is: mensen herkennen je. Als we op vakantie zijn geweest, zijn er steevast een paar mensen die blij zijn dat we terug zijn: ‘Hè hè, jullie zijn er weer!’” Behalve de waardering van de bewoners van verpleeghuis Swaensborch kunnen Alie en Ger ook rekenen op de waardering van de zorgmedewerkers.

Alie: “We kennen iedereen bij naam, medewerkers én bewoners. Dat vinden we belangrijk. We gaan ook altijd even bij nieuwe bewoners langs om een praatje te maken. We betrekken ze graag bij wat er allemaal in huis gebeurt. Als je nieuw bent, is dat toch een beetje onwennig. Met zo’n kennismakingspraatje ontstaat er vertrouwen. Natuurlijk is niemand verplicht om mee te doen aan activiteiten, maar we merken wel dat mensen vaak opbloeien als ze meer onder de mensen zijn.”